Teoman ne güzel söylemiş. Her zaman kolay değil sevmeden sevişmek, tanımak bir vücudu, alışmak ve kaybetmek. Artık saymıyorum kaç sonbahar geçmiş, en son bir vücuda alışmamdan beri. Birileri geliyor, gidiyor. Mevsimler geçiyor. Uyuyorum, uyanıyorum. Bazen sanki mutlu olmuyorum da, daha az üzülüyorum. Bazen daha çok...
Güneşli bir sabah evden çıkıyorum. Yürüyorum. Metrobüse biniyorum. Güzel bir şey metrobüs. Trafiğe de girmiyor.
Bazen birini görüyorum. Sanki tanımak istiyorum.
Güzel bir şarkı açıyorum. Hayal kuruyorum. Yol uzun çünkü.
Bazen Şebnem Ferah giriyor. "Bitti, bitti, zor oldu ama bitti" diyor. Benim hiç güzel bir hikayem olmadı diye düşünüyorum.
Kızıyorum kendime. Çok kızıyorum. Yaptıklarım için, yapmadıklarım için... Her şekilde kendimi suçlu buluyorum içimde.
Bazen güçlü hissetmiyorum ama daha az güçsüz hissediyorum. Bir şeyleri başabilirmişim gibi değil de sanki deneyebilirmişim gibi...
Uzun geceler oluyor. Genelde geceler uzun oluyor zaten, kısayken bile. Rusyada gece olmuyor bazen diye düşünüyorum.
Günler de uzun oluyor. Ama zaman çabuk geçiyor. Klişe oldu.
Bazen büyümüşüm gibi değil de daha az çocukmuşum gibi hissediyorum. Sanki yetişkin değil de en azından bir fikrim varmış gibi.
Uzun zaman oldu diyorum. Sonra soruyorum kendime neye uzun zaman oldu diye.
Sabahları üşüyorum. Ceket giyiyorum eğer hava 30°nin altındaysa. Geceleri de üşüyorum. Soğuk bana göre değil sanırım.
Teoman'ı seviyorum. Güzel şeyler söylüyor.
Biri oluyorum bazen. Sanki sokakta kulaklıkla yürüyen birinden daha fazla biri gibi...
Kendimi kapatmak istiyorum bazen. Bir odada tek başıma aylarca kalmak mesela. Ya da uyumak yıllarca.
Zaman değişsin istiyorum. Yanlış zamanda doğmuşum. Hangi zaman doğru olurdu bilmiyorum.
Bir de yanlış zamanda yanlış yerde olmuyorum pek. Yanlış zaman ya da yanlış yer neresi onu da bilmiyorum.
Kısacası hayat zor, bense olduğumdan çok olmadığım şeylerden oluşuyorum.
