Parçalar 7

 "Geleceği yitip bitiren, geçmişin ele avuca sığmaz ilerleyişidir. Bu sözü, pişmanlıklarından pişman olduğun zaman anlayacaksın."

 

 Ne diyeceğimi bilmiyorum. Ne hissedeceğimi bilmiyorum. Elimde bir geçmiş var. Bazı hatıralar... Bazı görüntüler... Bir koku var... Bir de ses... Bir kelime belki, duymaya çok alıştığım...

 

Bazı şeyler çok sonra anlam kazanır. Bazı hatıralar, şarap gibi, yıllandıkça değerlenir. 

 

Bir kitap bittiğinde, karakterler ölür.

 

Aynaya baktığımda babamı görüyorum bazen. Son 18 yıldır onun gibi olmamak için uğraşıyorum. Yine de her gün ona daha fazla benzediğimi fark ediyorum. İroni böyle bir şey sanırım.

 

Yüzüme baktı. Bu yüz ifadesini biliyorum. Bir şeyleri yüzüme çarpıp bütün dünyamda yankılanmasını sağlayacak bir şeyler yapmak üzereydi. 

 

Güzel şeyler de yazıyorum bazen. Genellikle, geçmişi unutmaya çalışırken yazıyorum. Sonra yazdıklarımla iyice kazıyorum beynime. Çoğunlukla yazdıklarım çöp tabi, o ayrı.

Başka yer, başka zaman. Hayatımın özeti sanırım.

Kaç Kere Denedin?

    "Uğruna nice savaşlar verilmiş gibisin. Çok yorulmuşsun. Çok ağlamışsın. Gözlerinde görüyorum çektiğin acıları."

    "Kötü şeyler yaşandı." dedim. "Hep kötü şeyler yaşanır zaten. Kötü insanlar hep kötü şeylerle uğraşır. Ben de kötü şeylerle uğraşmış kötü bir insanım."

    Gözümde tek bir damla yaş, bütün kararsızlığıyla bekliyordu. Bazen olur öyle. 

    "Kaç kere denedin?"

    "Bunu söylemek uygun olmaz. Ama hayatım boyunca ölmeyi istedim. Belli ki yeterince denemedim."

    "Çaresizce bir şeylere tutunmaya çalışıyorsun. Birilerinin gelip seni kurtarmasını bekliyorsun. Geceleri yalnız, yatağında, sızana kadar ağlamamak için buradasın. Ama yine de gözündeki yaşları durduramıyorsun. Birisinden ne kadar iyi biri olduğunu duymak istiyorsun. Ama bu yetmiyor. Bunu duymak seni iyi biri yapmıyor. Yaptığın şeyleri unutamıyorsun. Beyninde her gece tekrar tekrar oynatıp, hafızana kazıyorsun. Aslında kötü biri değilsin. Ama baya güzel aptalsın. Yaşadığın şeyleri sadece kendinin yaşadığını düşünüyorsun. Kimse senin gibi acı çekmiyor sanıyorsun."

    "Kimse benim gibi acı çekmiyor zaten. Herkesin acısı eşsiz. Zaten tüm sorun da bu. Empati dediğimiz şey sadece bir ilüzyon. Kimse başkasının çektiği acıyı çekmiyor. Kimse başkasının çektiği acıyı anlayamıyor da. Sadece başka birinin acı çektiğini görmek rahatlatıyor insanı. Dünyada, acı çeken tek kişinin sen olmadığını bilmek rahatlatıyor aslında."

'Muhtemelen' Fazla Oldu

"Bir küçük yalnızlığım var, elimde. Ve o küçücük yalnızlığıma sığmayan bir acı... Paylaşmak ister misin? Çünkü bu kadarı çok fazla bana.
Bir küçük kalbim var, elimde. Ve kalbime sığmayacak kadar çok umudum... Al umudumu. Ama kırma olur mu? Çok değerli benim için."
Her zamanki gibi sigaram ağzımdaydı. Kül tablasına bıraktım.
"Çocuk gibi konuşmak yakışmıyor sana. Hayatında bir kere olsun gerçek bir şey söyle. Hayatın söylemek istediklerinin etrafında dolanarak geçti."
Sigaramı aldım. Bir nefes çektim. Kalktım yerimden. Böyle konuşmalarda zamanlama önemlidir. Doğru zamanda doğru hareketi yapmak, konuşmanın etkisini katlayabilir. Ve doğru hareket kalkmaktı.
"Kendine bile dürüst olamıyorsun. İki tane afili cümle kurmak seni yazar yapmaz. Ya hayatında bir kere olsun gerçek bir şeyler söyle ya da siktir olup gidelim."
Kafasını kaldırıp bana baktı.
"Çok fazla sözün yok değil mi elinde? Aynı cümleleri değiştirip değiştirip kullanıyorsun. Ve hayır ayağa kalkmak doğru hareket değildi. Ama bunu konuşmak için burada değiliz.
"Benim bir çocuk olduğumu unutuyorsun hep. Her yanlışında yanıma gelip bunları duymak istiyorsun. Hala buralarda bir yerde olduğumu bilmek istiyorsun. Yaptığın şeylerin önemli olmadığına, hala derinde bir yerlerde masum olduğuna inanmak istiyorsun. Ve benim görevim de seni buna inandırmak. Çünkü hayata tutunmak için başka bir yolun yok. Gerçek olmadığını biliyorsun. Gerçek olmadığımı biliyorsun aslında. Ne kadar uğraşırsan uğraş unutamıyorsun. Beni öldürdüğün günü unutamıyorsun. Masumiyetini kaybettiğin o ilk seferini unutamıyorsun. Çizginin diğer tarafına, ilk defa geçtiğin o günü de unutamıyorsun.
"Bu yüzden buradayım. Bu yüzden sigarayı yıllar önce bıraktığın halde hala her seferinde kendini sigarayla hayal ediyorsun. Aslında bu yüzden değil. Sadece daha pesimist bir hava katıyor ama konumuz bu değil.
"On yıl sonra bile hala her şeyi hatırlıyorsun. Bütün ayrıntılarıyla hem de."
Neredeyse bitmiş olan sigaramı söndürüp, oturdum tekrar.
"Hava atmak için kullandığım hafızam hayatımdaki en büyük lanetim belki de. Artık hayata tutunmak için bir sebebim var mı onu bile bilmiyorum. Ya da tutunmalı mıyım? Bilemiyorum.
"Sözünü ettiğin umuttan biraz veremezsin sanırım."
"Veremem. Biliyorsun."
"Biliyorum. Düşürüp kırardım zaten muhtemelen."
"Hayır, 'muhtemelen' fazla oldu. Sen de biliyorsun bunu."