Bunu kelimelere dökmek zor aslında. Ama yine de denemek lazım. Bunu birine anlatır mıyım bilmiyorum. Bir yerlerde, yeterince içtikten sonra söylerim belki. Ama mesela biri yazıyor, yıllar sonra. Bir afet anında mesela merak ediyor. Ben böyle şeyleri çok seviyorum. O zaman anlıyorum ki onunla geçirdiğim zaman boşuna değil. Bir insanın hayatına dokunmak böyle bir şey işte. Bir etki bırakmış olmak... Zaten aslında hep istediğimiz şey bu değil mi? Bütün gün insanlara aynı şeyleri tekrarladım. Sıkılmadan, yorulmadan... Muhtemelen kötü bir şey olsa bu bunaltıcı olurdu ama merak eden bu kadar insan biriktirmiş olmak, tam şu anda, biraz da mutlu ediyor. Böyle bir günde ne kadar mutlu olunabilirse tabi.
Zamanın birinde bir şey demiştim; "Galiba felaketten zevk alan bir yapım var." Ya da buna yakın bir şeyler. Tam bugün, bu anda, artık o kişi olmadığım için minnetarım. Hayat kısa ve bizim elimizden hiçbir şey gelmiyor. Böyle zamanlarda fark ediyoruz ne kadar çaresiz olduğumuzu. Acımız ne kadar kaybettiklerimizdense korkumuz da o kadar çaresizliğimizden aslında.
Sanırım bunu yaşamayan biri anlayamaz. Birini kaybedenin acısını da ben anlayamam ancak kendi çaresizliğimi anlatabilirim. Zaten ancak kendi çaresizliğimi anlatabilirim. Bir zamanlar her gün yanından geçtiğim binalar artık yok. Benim bildiğim bir şehir vardı. Benim büyüdüğüm bir şehir vardı. Artık yok. Gittiğim kafelerin hangileri duruyor bilmiyorum. Yıllar önce oradayken gittiğim yerlerde çalışanların hangileri hayatta bilmiyorum. Kimler tekrar hayata dönebilir bilemiyorum. Buradayım, izliyorum. Ben kafayı yemek üzereysem onlar orada nasıl dayanıyor onu da bilmiyorum. Ben burada koca evin içine sığamıyorken kardeşim bir arabanın içine nasıl sığabiliyor bilmiyorum. Ben kardeşimi düşünüp dertlenmeden duramıyorsam annem kızının hala orada olduğunu bilip nasıl dayanıyor bilmiyorum. Biz haber alırken bu kadar tedirginsek, insanlar nasıl hala ayakta kalabiliyor bilmiyorum. Sanırım yaşamayan bilemez gerçekten de. Artık bu ülkede bunu yaşamayan kaç kişi kaldı onu da bilmiyorum gerçi.
Dedim ya ben bilmiyorum. Bugün nasıl geçti, nasıl eve geldim, bütün gün neler yaptım? Umarım bir yerlerde birileri biliyordur. Ne yaptığını...
