...

Bazı şeyler vardı, anlatmak istediğim. Yeteneğim olsaydı şarkı yapardım. Yoktu, yazdım.
Bazı şeyler vardı, unutmak istediğim. Amirimin de dediği gibi unutmaya çalıştıkça daha net hatırladım. Haklıymış, geçmiyormuş.
Şimdi dönüp baktığımda anlatmak istediğim çoğu şeyi anlatamamışım. Gerçekten de yeteneğim yokmuş.
Sözlü sınavlarda hiç başarılı olamadım. Hep bildiklerimi unuttum, tahtaya kalkınca.
Bir de insanlar hep fazlasını bekledi benden. Oysa harcanmış bir potansiyelden çok abartılmış biriydim ben. Hiç olduğumdan daha fazlası olmak istemedim. Hiç olduğumdan daha fazlasıymışım gibi görünmek de istemedim. Ama herkes hep daha fazlasını gördü bende. İnanmadılar bu kadar olduğuma.
Seçme şansım olsaydı müziğe yeteneğim olsun isterdim.
Bir de sigaraya başlamamak isterdim.
Cem Adrian dinleyecek kadar mutsuz olmamayı isterdim.
İntiharın kelime anlamını hiç öğrenmemeyi isterdim.
Belli ki seçme şansım yok.
Belli ki balkonda Cem Adrian dinlerken sigaramı yakmak dışında bir seçeneğim de yok.
Ve son olarak, hayır istemem bir başkasını, yalnız ayağa kalkamam belki ama istemem.