Neden ki?
Yani neden böyle olması gerekli?
Mutlu olmak neden bu kadar zor?
Neden her gece Cem Adrian şarkılarıyla bitmek zorunda?
Neden hoşlandığım insanlar beni siklememek konusunda ustalaşmış insanlar oluyor?
Hani Erdal Beşikçioğlu diyor ya Behzat Ç.'nin finalinde "Unutmak undan geliyormuş. Birini unutmak için un ufak etmek gerekiyormuş. Bütün olarak unutamazmışsın. Yavaş yavaş unuturmuşsun. Sonra unuttuğunu da unuturmuşsun."
Her seferinde tam unuttuğum anda karşıma çıkıyor biri.
Ben istemiyorum ki karşıma çıkmasını.
Ama olmuyor. Hep buralarda bir yerde sanki.
Tam unuttuğum anı bekliyor ki, daha çok üzüleyim ben.
Tam gözyaşlarımı silip hayata dönmeye karar verdiğimde karşıma çıkıyor.
Sonra soruyorum işte ben de "Neden ki?"
Birlikte mutlu olsak... Ya da mutlu olmamıza gerek yok, birlikte olsak...
Ya da unutsam... Un ufak etsem... Bir hayalet gibi çıkmasa tekrar karşıma...
Ya da Cem Adrian şarkısında ki gibi "Beni tanrıya tekrar inandırabilir misin?" desem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder