Saat 5 buçuk.
Kızgın bir prens var.
Söylemeyi istediği o kadar çok şey var ki.
O kadar sinirli ki.
Herkese sinirli prens.
Ama kimseye kendisine olduğu kadar sinirli değil.
Dediğim gibi prens kızgın.
İkinci sırada babası var.
Seviyor aslında babasını ama yine de kızgın işte.
Bilmiyor sebebini.
Bir de Cem Adrian albümü var: Şeker Prens ve Tuz Kral.
Prens onu da biliyor.
Bir masal gibi. Ama sonu mutlu bitenlerden değil.
Hem prens zaten mutlu sonların sadece bitmemiş hikayelerde olduğunu da biliyor.
Prens ayrıca değişmek de istiyor.
Olduğu kişiden memnun değil.
Ben bu değilim diyor.
Başka biriydim ben.
Beni bu hale kıskanç bir cadı getirdi.
Tuz kral seviyor şeker prensi masalda. Ama kavuşamıyorlar.
Prensin cadıyı bulması gerek. Çünkü o da sevmek istiyor aslında.
Ama kralı değil, prensini arıyor o. Kim olduğunu bilmiyor henüz.
Ama dedim ya cadının büyüsü işte.
Duygularını almış.
Prensin cadıyı bulup büyüyü kaldırması gerek.
Sonra da prensini bulacak.
Babasıyla da yüzleşmesi gerek prensin.
Kızgın olduğu babasıyla.
Aslında hiçbir şeyden haberi olmayan babasıyla.
Prens değişmeyi o kadar çok istiyor ki, tekrar sevgiyi hissetmeyi...
Ama cadının yaptığı büyü onu aptallaştırmış aynı zamanda.
Belki prensini bulursa bitecek her şey.
Belki büyüyü kaldırmanın yolu bu.
Ama prens aramayı akıl edemiyor bir türlü.
Bir şeyler yapması gerektiğini biliyor ama ne yapacağını bulamıyor bir türlü.
Prens uyuyor, uyanıyor tekrar uyuyor.
Yaşıyor ama yaşadığının bile farkında değil.
Belki birisi gelip yardım eder diye bekliyor.
Ama kimse gelmiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder