Ve Ben Buna İnanmayı Seçiyorum

-Hayır. Bunu bozmana izin vermeyeceğim. Hüzünlü bir hikaye değil bu.

-İçinde bizim olduğumuz bütün hikayeler hüzünlüdür.

-Öyle olmak zorunda değil. Bu sefer mutlu bir hikayemiz olabilir. Sadece her şeyi kötü görmeyi bırakman lazım.

-Artık anlamış olman lazım. Senin umudunla benim karamsarlığım karşı karşıya. Ve henüz galibiyetin yok. Neden biliyor musun? Bilmiyorsun. Tabi ki bilmiyorsun. Her şeyi kafanda kurguladığın gibi gördüğün için gerçeklere dair en ufak bir fikrin bile yok. Beş yaşında bir çocuk gibisin. Çoğu zaman nerede olduğunu bile bilmiyorsun.
 Bu yüzden ben varım. Arkanı toplamak için. Hayallerinde cenneti yaşarken, gerçekler yüzüne vurduğunda tamamen yıkılma diye.

-Bu sefer değil. Bu kez o da seviyor. Biliyorum. Hissediyorum. Bu sefer değil. Artık buna ihtiyacım yok. Bütün küçük kötü şeyleri yüzüme vurmana ihtiyacım yok. Hayatımı zorlaştırmaktan başka hiçbir şey yapmıyorsun.

-Çaresizce uğraşıp duruyorsun. Etrafında dolanıyorsun. Onun için her şeyi yapabilirsin. Dünyadaki en aptal zeki insan olabilirsin. Hayır, olamazsın. Zeki bile değilsin. Seni seven kimse olmadığını görebilecek kadar bile zekan yok. Ki bir aptal bile anlardı şimdiye kadar. Geç kalmış bir geri zekalısın. Her şeye geç kalmış... Ve kimsenin umrunda değilsin.

-Neden? Neden hep yeni bir şeye başlamak istediğimde buradasın? Neden her hayalimin karanlık bir parçasısın? Neden hep kötüsün? Neden her heyecanlandığımda ilk seni duyuyorum? Neden? Neden?! İçinde hiç mi umut yok? Hiç mi bir şey iyi olamaz? Ve haklısın. Aptalım. Her seferinde cesaretimi paramparça etmene izin veriyorum. Hayallerimi alıp  birer birer yok etmene izin veriyorum. Sadece oturuyorum, seni dinliyorum ve ağlıyorum.
 Ama bu sefer olmaz. Artık mutlu olmayı hak ediyorum. İyi bir insan değilim belki ama ben bile bu kadar mutluluğu hak ediyorum.

-Neden mi? Neden mi?! Biliyorsun nedenini. Eğer ben söylemezsem kimse söylemez. Söyledim sana kimse umursamıyor. Kimse dinlemiyor seni. Kimse gerçekten dinlemiyor. Ben varım sadece. Dinliyorum ve doğruları söylüyorum. Ve bunlar sana ağır geliyor. Beni sevmiyorsun biliyorum ama yine de devam ediyorum bunu yapmaya. Çünkü başka kimse yapmıyor. Ve sonunda hep daha kötü oluyor. Hep üzülüyorsun.

-Hep üzülüyorum zaten. Bunun olanlarla alakası yok. İçimde en ufak bir heyecan parçasının bile yaşamasına izin vermiyorsun. Hayal kurmama izin vermiyorsun. Sadece gerçekleri istediğin şekilde yorumlayıp üzüldüğümü görmek istiyorsun. Bundan zevk alıyorsun. Kendini kandırabilirsin istediğin kadar. Tıpkı beni kandırdığın gibi. Ama yaptığın şey bu. Daha fazla dinlemek istemiyorum seni.
 Dediğim gibi artık bitti. Duymuyorum artık seni. Artık sadece güzel şeyler olacak. Ve ben buna inanmayı seçiyorum.