Bu yazıyı bir arkadaşıma ithaf etmek istiyorum.
İsmi Efe. Tanımazsınız siz.
Hayatımdaki çok az iyi şeyden biri.
Yazdıklarımı okuyup, yorumladı mesela.
Daha açık olmamı istedi, deneyeceğim.
Tabi ki Cem Adrian dinliyorum.
Birazdan bir sigara da yakarım heralde.
Bir de bugün Efe'nin arkadaşının doğum günüydü arkadaşı görmez ama yine de doğum günü kutlu olsun.
Hayatımdan bahsedecek olursak, hala yalnızım, hala işler yolunda değil.
Hala ne istediğime karar verebilmiş değilim.
Ve hala acıyor kalbim, kırılmadığı halde.
En azından kırıldaysa da ben farkında değilim.
Bilmiyorum pek açıklayacı olamadım sanırım.
Haftasonu ağabeyimin yanındaydım. Çok ilginç bir kelime aslında herkes "abi" diyor. Türk Dil Kurumu'nun bir şeyler yapması gerekli bence bu konuda.
Bilgisayar Mühendisi olduğu için, bir iki soruyla farketti tabi bölümüme ve derslere olan ilgisizliğimi.
Başka bir bölüm okumayı düşünür müsün dedi?
Düşündüm başka ne istediğimi bir türlü bulamadım.
Tamam sevmiyorum bölümümü ama bırakırsam ne okuyacağım ki?
İlgimi çeken hiçbir şey yok.
Sadece üniversite olarak değil.
Dünyada ilgimi çeken pek bir şey yok.
Hayat bence çok sadist.
Her zaman insanlara eziyet etmenin bir yolunu buluyor çünkü.
Yalnız olmak, etrafında kimsenin olmaması değil bence.
Yalnız olmak, milyonlarca derdin varken konuşacak kimsenin olmaması...
Yalnız olmak, tek bir gülüşle insanları kandırabilmek...
Yalnız olmak, insanların etrafında olup, derdini sormaya tenezzül etmemesi...
Yalnız olmak, koca dünyada tek başına savaşmak...
Yalnız olmak, yalnız kalmaktan korkmak...
Yalnız biri olarak şimdilik veda ediyorum sizlere.
Görüşürüz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder