Bugün güzel bir gündü.
Farkettim ki mutluluk, biraz da korkmakmış aslında.
Baştan başlayalım.
Hiç çalışmadığım bir sınavdan çok iyi bekliyorum.
Sonra akşam hayatımda gördüğüm en tatlı çocukla tanıştım.
Yani aslında yüz yüze görüşmedik. Skype'ta konuştuk.
Gülümsemesiyle, her şeyin yoluna gireceğine inandırdı beni.
Şimdi korkuyorum ama.
Ya tekrar konuşamazsam diye.
Sevmek de korkmakmış aslında.
Kaybetmekten korkmak.
Daha önce yaşamamışım ben.
Sevmemişim ben.
Bugüne kadar.
Bilmiyorum belki geçici bir şeydir.
Ama belki de sonunda bulmuşumdur aradığımı.
Sesini duyamamış olmam kötüydü bir tek.
Ama gülümsemesini görmek bile etkiledi beni.
Birine nasıl bu kadar kolay bağlanabildiğime de şaşırdım aslında.
Daha ismini bile bilmiyorum ki.
Ama tekrar konuşamamaktan o kadar korkuyorum ki, tekrar online olana kadar bilgisayar başında bekleyebilirim.
Ve biliyorum bu sefer ki yanılsama değil.
Eğer yanılsama olsaydı korkmazdım ki.
Eğer yanılsama olsaydı yapmaya üşendiğim bir sürü şeyi bir gün içinde halletmezdim.
Eğer yanılsama olsaydı odam hala eskisi gibi dağınıklıktan dökülüyor olmazdı.
Şimdilik bu kadar sanırım.
Görüşürüz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder