Sabah oldu yine.
Yine uyumadım ben.
Sanki bir çemberin etrafında dolanıyoruz gibi, yalnızlar olarak.
Sen birini seviyorsun, o başka birini, başka biri daha başka birini...
Sonra dönüp dolaşıp çember sana dönüyor.
Sonra sen dönüyorsun seni sevene, vazgeçiyorsun sevdiğinden.
Ama bakıyorsun o da senden vageçmiş.
Bu sefer çember ters yönde işliyor, yine yalnız kalıyorsun.
Hep yalnızsın zaten. Hep yalnızız.
Sigara yakıyorsun, oturuyorsun. Dikkat dağıtıyorsun.
Zaman öldürüyorsun. Zaman da seni...
Bazen bir şarkı çalıyor, tüm sevdiğin adamlar aklına geliyor.
Geçmişini düşünüyorsun.
Geçmiş hep mutlu hatıralarla aklına geliyor.
Özlüyorsun.
Zamanında sinirlendiğin, üzüldüğün, ağladığın şeyler, şimdi ne kadar da basit geliyor.
Sonra ağlamaya başlıyorsun.
Ardından keşkeler geliyor hep.
Keşke olmasaydı.
Keşke biraz daha çalışsaydım.
Keşke bu fırsatı tepmeseydim.
Keşke yapmasaydım.
Keşke söylemeseydim.
Keşke, hep keşke...
Canın sıkılıyor, bir sigara daha yakıyorsun.
Bazen o kadar sıkılıyorsun ki, telefon rehberini karıştırıp telefon açacak birini arıyorsun.
Ama kimse yok. O kadar kişi arasında sıkıldığında konuşmak için arayacağın kimse yok.
Yalnızsın. Sadece sevgili konusunda değil.
Her konuda yalnızsın sen.
Hep yalnızsın.
Hep seninle olan tek şey geçmişten gelen hataların.
Bir de sigaran.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder