Suçu Başkasına Atmak

Suçu başkasına atmak kolaydır her zaman. Ben İstanbul'a atarım suçu. "Siktiğimin şehri" derim. "Gelmeseydim bunlar olmazdı." derim. Oysa suçlu benim aslında. Hep bendim.
Bazen de abimlere atarım suçu. Onlar böyle olmasalardı, belki ben mutlu olurdum. Onlar böyle başarılı olmasalardı, annem onlarla bu kadar gurur duymasaydı, belki beni daha çok severlerdi. Onlar bu kadar mutlu olmasalardı, ailemin istediği gibi yaşamasalardı, belki ailemin benim yaşamımı kabullenmeleri daha kolay olurdu. Belki o zaman anneme karşı daha açık olurdum, anlatırdım her şeyimi. Onlar olmasaydı, babam bana güvenirdi belki. Ama suçlu benim, her zaman olduğu gibi.
Başarısız hissetmek, çok garip. Herkes senin başardığını düşündüğünde, ailen hariç herkes, çok acı verici. Babam dövmedi hiç beni, bağırmadı bile. Ama bazen öyle bir söz söylerdi ki, keşke dövseydi derdim. O zaman bu kadar acımazdı. O zaman bana bu kadar zarar veremezdi bana.
Zeki adam babam. Abimler de öyleler. İyi üniversitelerden mezunlar. İyi işlerde çalışıyorlar. Peki ben... Ben sadece başarısızlığım. İnsanlar umursamadığımı söyler hep. "Annem biraz uğraşsan yaparsın." diyor. Ben umursamak istiyorum. Ben biraz uğraşmak istiyorum. Ama olmuyor, ne kadar istersem, ne yaparsam olmuyor. Gidemiyorum o siktiğimin okuluna. Biraz olsun uğraşamıyorum. Olmuyor işte. Ailemi hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum. Ama çoktan yaptım onu, doğduğumda. Sadece onlar daha bunu bilmiyorlar.
Kaçmak istiyorum ben. Arkama bile bakmadan. "Kaçmak kolaydır." der insanlar. Oysa benim için en zoru kaçmak. Her şeyi, herkesi bırakmak arkamda, kaçmak. Gitmek, bir şehrin ismini bile bilmediğim bir ilçesine. Orada baştan başlamak. Ama en zoru işte benim için. Sebebini bilmiyorum. Ama yapamıyorum. Kalıp savaşamıyorum da. Duruyorum ben. İnsanların hayatlarından geçiyorum. Ama bir türlü kendi hayatımdan geçemiyorum.
Duruyorum ben. Bekliyorum. Neyi beklediğimi de bilmiyorum. Ağlayarak bekliyorum.
Sonunu düşünmek bazı şeylerin, çok zor. Kafamın içinde o kadar düşünce varken, yaptıklarımı düşünmek, çok zor. Suçu başka birine ya da başka bir şeye atmak kolaydır. Ben suçu hep kendime atıyorum aslında. Ama içimdeki başka bir kendime. Suçlu sanki içimdeki başka bir kişilik. Sanki ben masumum. Ama değilim. Hiç olmadım ki.

28.01.2014

Bundan sonra "Sevgili günlük" diye başlayacağım yazılarıma. Günlük yazıyor sayılırım zaten. Okuyanım da az olduğu için özel bile sayılabilir. Ayrıca hep içimde kaldı benim "Sevgili günlük" demek. Düşünsenize sonuçta bir "sevgili" geçiyor içinde. Kimseye "sevgili" ya da "sevgilim" demediğim için burada yazmak istiyorum. "Bak yine yalnızlığa girdi." demeyin hemen. Bu sefer yalnızlık yok. Bu sefer acı da yok. Komik şeyler yazacağım ben de. Çok kıskanıyorum bazı blogları. Böyle güzel güzel, eğlenceli şeyler yazıyorlar. "Ben de yazacağım." dedim ve başlıyorum.
Bugün yaşadıklarımızı anlatabilirim mesela ya da yaşadıklarımı.
Evde mal mal otururken arkadaşım aradı bugün pazartesi, çılgınlık yapıp sanki her pazartesi yapmıyormuşuz gibi sinemaya gitmeyi teklif etti.
Ve sonunda "Daha ne ters gidebilir ki?" dediğim olaylar silsilesi başlamış oldu.
Önce fatura yatırma merkezine gidip, içeri girip "İki tane fatura yatıracağım." dedim. Ve aldığım cevap "100 tl'nin üstündeyse alamam." oldu. Dedim o zaman bari birini yatırayım. Adam aldı faturayı, abone numarasını girdi ve dedi ki "Banka cevap vermiyor. Alamayacağım." İçimden "Alacağın başka bir şey var bende." desem de, "Tamam, yarın uğrarım." deyip, boynu bükük çıktım.
Ve bir şekilde Trump Towers'a vardım. Sinemadaki adam hatırladı bizi. Artık beğendi mi, yoksa her hafta gittiğimiz için mi bilemiyorum. Bir de espri yaptı iki haftadı çizgi-filme geliyorsunuz, diye. Tabi ikinci şoku burada yaşadım. Gnçtrkcll kampanyası bitmiş. Tabii o an idrak edemeyip yine de biletleri aldık. Sonradan "Ne yaptık biz?" moduna girince. Bir de gidip biletleri iade ettik. Kazandığım 3 kuruşluk worldpuanım gitti, ben en çok ona yandım. Tabii iade almak için de 1 saat konuşmamız gerektiğini söylemiyorum bile.
Bir çılgınlık daha yapıp "Cevahir'e bakalım orada vardır belki." dediler. Oraya da gittik hem de bu karda kışta kıyamette. Tabii ben gitmeden itiraz ettim ikisi de aynı sinema birinde bittiyse diğerinde niye olsun diye ama. Tabii ki yoktu.
Buraya kadar gelmişken yemek yemeden olmazdı. Bir de yemek yedik. Sonra onlar pes etmeyip Vodafone kampayasından yararlanmak için Demirören'e giderlerken, ben de evime dönüp bir güzel dizi izledim.
Böyle saçma bir gün yaşadık işte. Kimlerle gittiğimi merak mı ediyorsunuz? Tabi ki etmiyorsunuz ama söyleyeyim: M'Franz Ferdinand Freyja ve Davin Juan Freyja.
"Sevgili günlük"le başladım. Onunla bitireyim bari.
Evet sevgili günlük, bugün de böyle saçma bir şekilde harcanıp gitti. Bir sonraki saçma günümde görüşmek dileğiyle.

27.01.2013

Küçükken hep dışlanırdım ben. 5 kişiyle 6 kişiyle falan kavga ederdim hatta bazen. Ağlayarak dönerdim eve. Sonra okula başladım. Orada da dışlandım. O kıskançlıktandı sanırım. Hiç ödev yapmadan en yüksek notu alan kişiyi kim sever ki?
İnsanlar, yakından tanımayanlar, hiç inanmadı nedense ders çalışmadığıma. Sanırım imkansız geliyordu onlara. Sonra 7. sınıfta okul değiştirip özel okula geçtim. İlk defa okulda sevilen biri oldum hatta.
Sonra da lise var işte. 4 sene boyunca sanırım 5 rehberlik hocası değişti. Emin değilim. Ama hepsinin ilk görüştüğü kişinin ben olduğunu biliyorum. Tabi müdür yardımcıları da aynı şekilde hep çağırırlardı beni. Sanırım o zamandan belliydi, ne kadar amaçsız biri olduğum. Zekiydim, çalışmama da gerek yoktu. Sanırım kendim de dahil herkesin gözünde zekasını harcayan biriyim.
Ne anlatıyorum ben ya? Niye anlatıyorum? Kim okuyor ki zaten?
Neyse işte bir şeylerde iyi olmak konusunda pek sıkıntım olmadı benim. Birileriyle iyi anlaşmak konusunda çok sıkıntım oldu ama. Çok tartıştım, çok insan kaybettim. İnsanlar geldiler, gittiler. Arkadaşlarım oldu. İnsanlar nedense iyi biri olduğumu düşünüp konuşmaya başlıyorlar benimle. Onları umursamam gerektiğini düşünüyorlar, sırf benimle konuştukları için. Oysa ben öyle bir şey istemedim ki onlardan.
Aklınızdan geçeni biliyorum: Ne anlatıyor bu çocuk? Aynen, ne anlatıyorum ben? Bilmiyorum. Zaten hiçbir şey bilmiyorum.

20.01.2014

Bir oğlum olsun istiyorum. Ama hep 9-10 yaşlarında kalsın, büyümesin. Ben seveyim onu, birlikte oynayalım. Gece yanıma gelsin korktuğu için. Uyurken hikayeler anlatayım ona. Okula gittiğinde ya da arkadaşlarıyla oynarken dışarıda, gurur duysun benimle. "Benim babam çok güçlü." desin. Eve girdiğimde mutlu olayım onun sayesinde.
Çocuk istemeyen insanlara hep hayret etmişimdir. Böyle tatlı bir şey nasıl istenmez ki? Bu kadar masum bir şeyi insanlar nasıl reddebilir? Buna sahip olma ihtimalimin çok düşük olması, çok kötü.
Her insan, istediği gibi yaşamalı, tabi eğer bedelini ödeyebilecekse. Ben bu bedeli ödeyebileceğimden emin değilim. Zaten nasıl yaşamak istediğimi de bilmiyorum gerçi.
Bir yerde kendim hakkında, "Öğrenci, çevirmen, çizgi-roman hastası, arada yazar, bazen çizer ama hep mutsuz." yazmıştım. Tam olarak buyum aslında, hep mutsuz.
Hayatı istediğim gibi ya da daha çok içimden geldiği gibi yaşamaya çalışıyorum. İstediğim şeyleri yapıyorum, mesela çeviri yapmak gibi, ya da istediğim bölümde okumak gibi. Ama çoğu zaman bunları istediğimden emin değilim.
Her şeyi denemek istiyorum. Mesela oyunculuk yapmak ama aynı zamanda mühendis olmak da istiyorum. Ama her şeyi denemek imkansız. Çünkü bazen aynı anda iki şey olmanız gerekiyor. Resim de çizmek istiyorum ama diğer istediklerimi yaparsam buna vakit kalmaz. Sonuçta imkansızı istiyorum yani.
İnsanlara bir şeyler söylemek istiyorum ama konuşamıyorum. Zaten hiç konuşabilen biri olmadım ben. Hep sustum, herkesin karşısında. 
Aslında hayatımın çoğunda yalan söyledim. Yani insanlar sadece bir kısmımı tanıyor. Her tanıştığım insan, farklı kısmımı tanıyor. Herkesin bilmediği şeyler var hakkımda ve her insanın bilmediği şeyler farklı. Belki bir gün birbirleriyle tanışırlarsa beni tamamlayabilirler.
Yalan söylemekten tabii ki hoşlanmıyorum ama bazen başka bir yol kalmıyor. Varsa da ben bulamıyorum. Zaten hiçbir şeyi bulamıyorum ben. Hiçkimseyi...
Ben dürüst biri değilim. İyi biri, hiç değilim. Ama yine de beni seven en azından sevdiğini düşündüğüm insanlar var. İşte onlar gerçekten iyi insanlar.
Bir de beni sevdiğini söyleyen insanlar var. Sadece gördüğü şeyi seviyor halbuki onlar. Bir fotoğraf görüyorlar. Belki altında iki satır yazı. Oysa ben o değilim ki. Ben bambaşka biriyim. Konuşmaya sohbet etmeye çalışıyorlar. Sonra neden suskunsun geliyor. Sonra hiç konuşmuyorsun sen de. Sadece kendisine öyle davrandığımı sanıyor. "Hoşlanmadın mı benden?" diyor. Oysa bilmiyor ki hoşlanmadığım şey hayatın kendisi.

Bir Şeyler

-Saat kaç?
+Yedi buçuk. Uyumadın değil mi yine?
-Uyumak zor oluyor, eğer yatağa her girdiğinde gözlerinde yaş gelip, bütün vücudun titremeye başlıyorsa.
+Neden ki?
-Yalnızlık, dersler, hiçbir işe yaramadığını hissetmek, başarısız hissetmek, ama en çok ne istediğini bilememek.
+Ne istediğini bulmak zor mu?
-Zor tabi. Bazen yatağa yatıyorum, hayal kurmaya başlıyorum. Ama hiçbir hayalimde huzur bulamıyorum. Eskiden en çok istediğim şeylerin olduğunu düşünmek bile beni mutlu edemiyor. Yatsam da uyuyamıyorum yani.
+Ne yapıyosun peki?
-Önce titremeye başlıyorum. Sonra ağlıyorum bazen. Ağlarsam uyuyabiliyorum ama bazen ağlamayı bile beceremiyorum. Saatlerce yatakta titreyip, sonra kalkıp sigara yakıyorum. Hep sigara yakıyorum zaten. Ne işe yarıyor onu da bilmiyorum. Zaten ne biliyorum ki?
+Belki de fazla şey bildiğin içindir.
-Belki de bilmekten korktuğum içindir. Evet, korkuyu unuttum. Korku var bir de. Gelecek korkusu. Büyümüş olmanın korkusu. Artık bir şeyler başarman gerektiğini bilmek ve ne yapacağını bilmemenin korkusu.
+Ama başarısız değilsin ki. Hayatta hep başarılı kısımdaydın sen.
-Yine de burada oturmuş olmayan biriyle konuşuyorum. Başarılı olsaydım bu olur muydu? Başarmış olsaydım yalnız olur muydum? Eğer başarmış olsaydım huzurlu olmaz mıydım?
+Başarı ne peki?
-Başarı, insanın bir şeylerde iyi olması değil. Başarmak demek, yapmak istediğin şeyi yapıyor olmak demek. Yaşamak istediğin şekilde yaşıyor olmak. Başka bir değişle huzurlu olmak. Her sabah uyandığında hissetmek başardığını.

Düşüncelerim

"Eğer hayat kafamın içindeki bir hayalden ibaretse sadece, o zaman yaşayan kimse benim kadar mazoşist olamaz." demiş biri sanırım. Ya da belki de ben demiştim. Hatırlamıyorum. Farketmez gerçi, ben de birisiyim sonuçta birilerine göre.
Bazen düşünüyorum. Bazen o kadar düşünüyorum ki, düşünmeyi bile düşünebiliyorum. Bazı geceler uyumaz insan. Ya da ben uyumam en azından. Farketmez gerçi, ben de insan sayılabilirim, bazı açılardan.
Uyumadığım gecelerde değil, uyumadığım gecelerin sabahında çok düşünürüm ben. Düşünmeyi de o zaman düşünürüm işte. "Eğer düşünemeseydim bazı şeyleri, yine de bu kadar mutsuz olur muydum?" derim bazen. Farketmez gerçi, düşünüyorum sonuçta, düşünmeyi.
Ya da hayatımı değiştirdiğimi düşünürüm. Aslında hep hayatımı değiştirdiğimi düşünürüm ben. Ya da değiştiğini. Farketmez gerçi, önemli olan değişimi düşünebilmek değil mi?
Bazen de insanları düşünürüm. Gerçek insanları... Hepsi kendi hayatlarının kahramanı. Hepsi kendi filmini çekiyor. Ama hiçbiri kahraman değil. Dünyayı değiştirdiklerini sanıyorlar en ufak başarılarında. Farketmez gerçi, ben de kahraman değilim.
Hollywood gençlik filmlerini de düşünürüm. Oradaki ezik karakterler, filmin sonunda muhakkak, okulun en yakışıklı erkeğiyle ya da en güzel kızıyla çıkarlar. Ben de merak ederim benim filminin sonu ne zaman gelecek diye. Farketmez gerçi, ezik biri sayılmam.
Geleceği hayal ederim bir de ben. Farklı şekillerde de olsa huzurluyumdur hayallerimde. Hayallerimde mutsuz olduğum yerler bile vardır ama huzursuzluk yoktur. Farketmez gerçi, henüz bugünü bile yaşayamıyorken.
İnsanların beni sevdiğini düşünürüm bazen. Hayat çok garip işte, sen onları sevmesen de onlar seni sevsin istiyorsun. Herkes seni el üstünde tutsun istiyorsun. Farketmez gerçi, sonuçta umursayan kimse yok.
Umudu da düşünürüm ben. Halbuki ne kadar uzak bir kelime bana. Ve aynı zamanda nasıl bu kadar yakın? Farketmez gerçi, umutsuzluğa bu şekilde mahkumken.
İnsanlar aynaya baktığında farklı şeyler görürler. Bazısı kendinden utanır, bazısı kendini dünyanın en yakışıklı/güzel insanı zanneder. Ben aynaya baktığımda pek bir şey göremiyorum. Yolunu kaybetmiş bir yolcu gibi arıyorum doğruyu, soruyorum ama cevap alamıyorum. Sanırım ben sadece geçiyorum. Ya da bir türlü geçemiyorum.

Kısa Bir Diyalog #3

-Hiç dünyadan intikam almak istedin mi?
+Evet. Hem de bir çok kez.
-Peki ne yapıyorsun bu duyguyu hissettiğinde?
+İnsanları üzüyorum ya da üzmeye çalışıyorum. Ben mutsuzken insanların mutlu olmasına dayanamıyorum.
-Peki sonra?
+Onları üzdüğüm için daha çok üzülüyorum. Bazen biri çıkıyor karşına. "Bu sefer mutlu olabilirim." diyorsun. Ama bu sefer de o üzüyor seni.
-Yani ya birini üzüyorsun, ya da biri seni üzüyor, öyle mi?
+Her zaman isteyerek olmuyor. Bazen biri sevdiğini söylüyor sana, ama sen sevmiyorsun onu bazen de sen birini seviyorsun o sevmiyor seni. Bazen de sadece mutsuz birine denk geliyorsun ve senin üzerinden hayattan intikam almaya çalışıyor. Seni üzerse mutlu olacağına inanıyor. Hepimiz aynıyız yani aslında.
-Yani hiçbirimiz mutlu değiliz.
+Hayır, bazılarımız mutlu. Mutsuz olanlar olarak hepimiz aynıyız. Aynı şeyleri hissedip, aynı şeyleri yapıyoruz.
-Peki bundan kurtulmak istemiyor musun?
+Herkes bundan kurtulmak ister. Neden, bir yolunu mu biliyorsun?
-Değişir.
+Neye göre?
-Beni sevip, sevmemene göre. Beni seviyor musun?
+Ama sen...
-Biliyorum, ama düşündüm bu konu üzerinde. Ne istediğime karar verdim.
+Ne istiyorsun?
-Yanında olmayı.
+Yani seviyorsun beni.
-Evet, seviyorum.
+Belki de artık ben bile mutlu olabilirim.
-Artık "Belki" yok.
+Doğru, artık yok. Bundan sonra "Biz" varız çünkü.

Kısa Bir Diyalog #2

-Biz insanlara ne yaptık ki? Neden nefret ediyorlar bizden?
+Çünkü farklıyız. Onlar gibi değiliz.
-Farklı olmamız neden umurlarında ki?
+İnsanlar böyledir. Onlardan biri değilsen, düşmanlarısındır.
-Bizi kabul etsinler, sevsinler istemiyorum ben. Sadece görmezden gelmek, umursamamak neden bu kadar zor onlar için?
+Çünkü onlar, bilmiyorlar. Kimi seveceğini senin seçmediğini bilmiyorlar.
-Onlar sevmemiş mi hiç?
+Bazıları sevmiştir muhakkak. Onlar da kıskançlıklarından dolayı sevemiyorlar bizi. Çünkü onlar sevdiği halde içlerine atmışlar, kimseye söyleyememişler. Bizim de onlar gibi olmamızı istiyorlar.
-Peki biz de onlar gibi olacak mıyız?
+Hayır, biz saklanmayacağız. Saklamayacağız kimseden sevgimizi.
-Çok kolay bir şeymiş gibi söyledin.
+Çünkü sen yanımdayken her şey çok kolay gözüküyor.
-Ama değil, değil mi?
+Hayır, korkarım değil. Ama saklanmak daha zor. Onların kurallarıyla yaşamak, kim olduğunu unutmak, onların istediği kişiyi sevmek, dışlanmaktan çok daha zor.
-Hala anlamıyorum, biz ne yaptık ki onlara? Sadece onlar gibi olmadığımız için olamaz. Aklım almıyor.
+Kimse mantıklı olduğunu düşünmüyor. Onlar sadece onlara denileni yapıyorlar.
-İstediğim gibi yaşamak istiyorum sadece. O kadar zor mu? İnsanlar neden yolda el ele tutuşmuş iki erkek görünce yargılıyorlar ki hemen?
+Çünkü, onlara öyle öğretilmiş. Onlar aşkı sadece, yüzeysel algılıyorlar. Onlar için bir erkek sadece bir kadını sevebilir.
-Peki aşk ne ki sahiden?
+Aşk, bir insanın gözlerinin içine baktığında umudu görmektir. Aşk, aşık olduğun kişi yanındayken, dünyanın hala güzel olduğunu hissetmektir. Aşk, nefes aldığını hissetmektir bazen; bazense nefesinin kesildiğini. Aşk bazen, hissedebildiğini keşfetmektir. Ama ne olursa olsun aşk, zordur. Uğraş ister. Emek vermen gerekir. Ve çocuk, her zaman karşılığını alamayabilirsin. Ama denemek zorunda olduğunu bilirsin, aşık olduğun zaman.

04.01.2014

Sabah oldu yine.
Yine uyumadım ben.
Sanki bir çemberin etrafında dolanıyoruz gibi, yalnızlar olarak.
Sen birini seviyorsun, o başka birini, başka biri daha başka birini...
Sonra dönüp dolaşıp çember sana dönüyor.
Sonra sen dönüyorsun seni sevene, vazgeçiyorsun sevdiğinden.
Ama bakıyorsun o da senden vageçmiş.
Bu sefer çember ters yönde işliyor, yine yalnız kalıyorsun.
Hep yalnızsın zaten. Hep yalnızız.
Sigara yakıyorsun, oturuyorsun. Dikkat dağıtıyorsun.
Zaman öldürüyorsun. Zaman da seni...
Bazen bir şarkı çalıyor, tüm sevdiğin adamlar aklına geliyor.
Geçmişini düşünüyorsun.
Geçmiş hep mutlu hatıralarla aklına geliyor.
Özlüyorsun.
Zamanında sinirlendiğin, üzüldüğün, ağladığın şeyler, şimdi ne kadar da basit geliyor.
Sonra ağlamaya başlıyorsun.
Ardından keşkeler geliyor hep.
Keşke olmasaydı.
Keşke biraz daha çalışsaydım.
Keşke bu fırsatı tepmeseydim.
Keşke yapmasaydım.
Keşke söylemeseydim.
Keşke, hep keşke...
Canın sıkılıyor, bir sigara daha yakıyorsun.
Bazen o kadar sıkılıyorsun ki, telefon rehberini karıştırıp telefon açacak birini arıyorsun.
Ama kimse yok. O kadar kişi arasında sıkıldığında konuşmak için arayacağın kimse yok.
Yalnızsın. Sadece sevgili konusunda değil.
Her konuda yalnızsın sen.
Hep yalnızsın.
Hep seninle olan tek şey geçmişten gelen hataların.
Bir de sigaran.

Kısa Bir Diyalog

-Ne güzel bir manzara.
+Hayır, değil. Sigara içmeye çıkarım buraya ben. Ve bu küçük, sahil kasabasının insanlarının ne kadar büyük olduklarını sandıklarını düşündürür, bana bu manzara.
-Peki bundan sonra ne olacak?
+Kolay kısmı atlattık. Bundan sonra her şey daha zor olacak. Herkes üstümüze gelecek. Sokakta yürürken insanlar bizi işaret edecek.
-Peki pes mi edeceğiz?
+Hayır, pes etmek için, vaz geçmek için çok geç artık.
-Peki ne yapacağız?
+Direneceğiz, herkese karşı ikimiz. Zaten ancak bu şekilde başarabiliriz. Çünkü sadece senin gözlerinin içine baktığımda umudu hissediyorum artık. Çünkü sadece senin elini tuttuğumda başarabileceğimi hissediyorum. Sanki sen yanımdayken dokunulmazım. Sen yanımdaysan her şeyi yapabilirim.
-Peki ya ben. Beni de koruyabilir misin?
+Belki koruyamam. Ama yanında olurum. Seninle birlikte hissederim acılarını. Birlikte gülemediğimiz zamanlarda birlikte ağlarız. Hem sen burada karşımda durup gözlerime bakıp gülümsersen, bu manzarayı bile sevebilirim. Ben hazırım bütün bu zorluklara, peki ya sen?
-Farkeder mi?
+Bilmem.
-Hazırım, sanırım, yani eğer bir şeyi değiştirecekse.
+Hadi, asma yüzünü her zaman kötü olacak diye bir şey yok. Güzel zamanlarımız da olacak. Çok güzel zamanlarımız hem de... Sen yeter ki gülümsemeyi unutma. Gözlerindeki o umut kaybolmasın hiç.